inloggen / registreer

Jurisprudentie

AD6213

Datum uitspraak2002-01-15
Datum gepubliceerd2002-01-16
RechtsgebiedStraf
Soort ProcedureCassatie
Instantie naamHoge Raad
Zaaknummers02532/00
Statusgepubliceerd

Conclusie anoniem

Nr. 02532/00 Mr Wortel Zitting: 20 november 2001 (bij vervroeging) Conclusie inzake: [Verzoeker=verdachte] 1. Verzoeker is door het Gerechtshof te Leeuwarden wegens "opzettelijk handelen in strijd met het in artikel 3, aanhef en onder C van de Opiumwet gegeven verbod", veroordeeld tot het verrichten van onbetaalde arbeid ten algemene nutte voor de duur van 60 uren (in plaats van een onvoorwaardelijke gevangenisstraf van één maand) alsmede tot een geldboete van ƒ 5000,=, subsidiair 50 dagen hechtenis. Voorts zijn inbeslaggenomen goederen onttrokken aan het verkeer verklaard. 2. Namens verzoeker heeft mr. R.J. Skála, advocaat te Haren, één middel van cassatie voorgesteld. 3. Het middel luidt dat het recht is geschonden, dan wel tot nietigheid voerende vormverzuimen zijn opgetreden, "doordat het Gerechtshof ten onrechte de advocaat-generaal niet-ontvankelijk heeft verklaard, aangezien het Gerechtshof het beleid van de gemeente Veendam onjuist in haar overwegingen betrekt." De steller van het middel heeft niet alleen de - zelfs grammaticale - onzijdigheid van het Hof miskend, maar is bovendien in de valkuil der dubbele ontkenningen gevallen. De klacht laat zich aldus verstaan dat de bestreden uitspraak niet naar behoren met redenen is omkleed omdat een op niet-ontvankelijkheid van het Openbaar Ministerie gericht verweer op ontoereikende gronden is verworpen. 4. In het bestreden arrest is overwogen: "De ontvankelijkheid van het openbaar ministerie De raadsman van verdachte heeft ter terechtzitting aangevoerd, dat het openbaar ministerie niet-ontvankelijk in de vervolging dient te worden verklaard, omdat de coffee-shop die verdachte exploiteert voldoet aan de AHOJ-G-criteria, waarbij de raadsman kennelijk doelt op de richtlijn inzake coffeeshops. Het hof overweegt hieromtrent het volgende. Blijkens de stukken heeft de Raad van de gemeente Veendam beleid vastgesteld met betrekking tot de exploitatie van een horeca-inrichting van waaruit softdrugs worden verkocht en gebruikt. Eén van de eisen om in de gemeente Veendam een coffeeshop te mogen exploiteren van waaruit softdrugs worden verkocht, is, dat de horecaondernemer reeds voor 1 januari 1996 softdrugs verkocht in het horecabedrijf dat de ondernemer thans drijft. In het onderhavige geval staat vast, dat verdachte eerst vanaf 13 november 1997 vanuit [...] te Veendam softdrugs verkoopt. Derhalve voldoet verdachte niet aan voormelde door de gemeente Veendam gestelde eis. Het stond het openbaar ministerie daarom vrij om verdachte te vervolgen terzake van het thans tenlastegelegde feit. Het al of niet voldoen aan de AHOJ-G-criteria doet aan het bovenstaande niet af, nu de richtlijn voor opsporings- en strafvorderingsbeleid inzake strafbare feiten van de Opiumwet - waarin de AHOJ-G-criteria zijn opgenomen - slechts dán geldt wanneer een coffeeshop op grond van het lokaal geldende beleid in beginsel wordt gedoogd. Nu het hof ook overigens niet aannemelijk is geworden dat algemene beginselen van behoorlijke procesorde zijn geschonden, verwerpt het hof het door de raadsman van verdachte aangevoerde verweer." 5. In de toelichting op het middel wordt betoogd dat het Hof in zijn overwegingen ten aanzien van de ontvankelijkheid van OM had moeten betrekken hoe de Raad van de gemeente Veendam het gedoogbeleid voor coffeeshops heeft geformuleerd; dat dit beleid is gericht op het toestaan van een beperkt aantal coffeeshops (twee, bij stijging van het aantal inwoners mogelijk drie), en dat de "gedoogstatus" van een tweede coffeeshop - waarmee de steller van het middel kennelijk doelt op de door verzoeker gedreven coffeeshop waarop de bewezenverklaring betrekking heeft - aan de criteria in de toepasselijke richtlijn van het Openbaar Ministerie moet worden getoetst omdat het door de Gemeenteraad geformuleerde beleid innerlijk tegenstrijdig is. 6. 's Hofs oordeel dat het instellen van een strafvervolging slechts dan kan worden onderzocht op verenigbaarheid met de Richtlijn van het Openbaar Ministerie betreffende het opsporings- en vervolgingsbeleid inzake strafbare feiten van de Opiumwet - bij welk onderzoek aan de orde kan komen of de verdachte de zogenaamde G-AHOJ criteria heeft overtreden - indien het gaat om (verkoop van soft drugs vanuit) een coffeeshop die in beginsel krachtens lokaal gevoerd beleid wordt gedoogd is juist, vgl HR DD 96.182, HR NJ 1997, 320 en HR NJ 2000, 738. 7. Het door het Hof bereikte oordeel dat de door verzoeker gedreven coffeeshop niet krachtens beleid van de gemeente Veendam werd gedoogd is van feitelijke aard en kan daarom in cassatie slechts in beperkte mate, namelijk op eventuele onbegrijpelijkheid, worden onderzocht. 8. Onbegrijpelijk is het oordeel dat die coffeeshop door de gemeente Veendam niet werd gedoogd, in het licht van het verhandelde ter terechtzitting in hoger beroep en de aan de Hoge Raad toegezonden stukken, niet. Blijkens het daarvan opgemaakte proces-verbaal heeft de raadsman ter terechtzitting in hoger beroep opgegeven dat verzoeker geen vergunning kreeg, daarbij doelend op een vergunning tot exploiteren van '[...]' als tweede coffeeshop in de gemeente. Tot de aan de Hoge Raad toegezonden stukken behoort briefwisseling tussen mr Skála namens verzoeker en de burgemeester van de gemeente Veendam. In een tot coffeeshop [...], per adres van mr Skála, gericht schrijven van de burgemeester van deze gemeente, gedateerd 22 januari 1998 - het bewezen verklaarde feit is begaan op 22 april 1999 - is er nadrukkelijk op gewezen dat naar het inzicht van de gemeente niet werd voldaan aan de voorwaarden waaronder de verkoop van softdrugs vanuit coffeeshop '[...]' toegelaten zou kunnen worden. 9. Voor zover het middel berust op de gedachte dat het Hof in verband met zijn beslissing op het gevoerde verweer had moeten onderzoeken of het bestuurlijke niet-gedogen van de door verzoeker uitgebate coffeeshop in alle opzichten in overeenstemming was met het door de gemeente geformuleerde beleid, en ook had moeten onderzoeken of het gemeentelijk beleid innerlijke tegenstrijdigheid vertoonde of afweek van de daaraan ten grondslag liggende doelstellingen, kan het daarin niet worden gevolgd. Van de strafrechter kan een zo min of meer diepgaand onderzoek naar de innerlijke consistentie van bestuurlijk beleid betreffende het niet-gedogen van coffeeshops in verband met de verspreiding van soft drugs niet worden verlangd. 10. Het middel faalt. 11. Redenen voor ambtshalve vernietiging van de bestreden uitspraak heb ik niet aangetroffen. Deze conclusie strekt tot verwerping van het beroep. De Procureur-Generaal bij de Hoge Raad der Nederlanden,

Uitspraak

15 januari 2002 Strafkamer nr. 02532/00 KD/SM Hoge Raad der Nederlanden Arrest op het beroep in cassatie tegen een arrest van het Gerechtshof te Leeuwarden van 4 mei 2000, nummer 24/000850-99, in de strafzaak tegen: [verdachte], geboren te [geboorteplaats] (Turkije) op [geboortedatum] 1964, wonende te [woonplaats]. 1. De bestreden uitspraak Het Hof heeft in hoger beroep - met vernietiging van een vonnis van de Politierechter in de Arrondissementsrechtbank te Groningen van 10 augustus 1999 - de verdachte ter zake van "opzettelijk handelen in strijd met het in artikel 3, aanhef en onder C van de Opiumwet gegeven verbod" veroordeeld tot het verrichten van onbetaalde arbeid ten algemenen nutte voor de duur van 60 uren, in plaats van 1 maand gevangenisstraf, alsmede tot een geldboete van ƒ 5000,-- gulden, subsidiair 50 dagen hechtenis, met onttrekking aan het verkeer zoals in het arrest omschreven. 2. Geding in cassatie Het beroep is ingesteld door de verdachte. Namens deze heeft mr. R.J. Skála, advocaat te Haren, bij schriftuur een middel van cassatie voorgesteld. De schriftuur is aan dit arrest gehecht en maakt daarvan deel uit. De Advocaat-Generaal Wortel heeft geconcludeerd dat de Hoge Raad het beroep zal verwerpen. 3. Beoordeling van het middel 3.1. De Hoge Raad begrijpt het middel aldus dat het klaagt dat de bestreden uitspraak niet naar behoren met redenen is omkleed, omdat het Hof het ter terechtzitting in hoger beroep gevoerde verweer strekkende tot niet-ontvankelijkheid van het Openbaar Ministerie in de vervolging op ontoereikende gronden heeft verworpen. 3.2. De bestreden uitspraak houdt in dat het Hof het in het middel bedoelde verweer als volgt heeft weergegeven en verworpen: "De raadsman van verdachte heeft ter terechtzitting aangevoerd, dat het openbaar ministerie niet-ontvankelijk in de vervolging dient te worden verklaard, omdat de coffee-shop die verdachte exploiteert voldoet aan de AHOJ-G-criteria, waarbij de raadsman kennelijk doelt op de richtlijn inzake coffee-shops. Het hof overweegt hieromtrent het volgende. Blijkens de stukken heeft de Raad van de gemeente Veendam beleid vastgesteld met betrekking tot de exploitatie van een horeca-inrichting van waaruit softdrugs worden verkocht en gebruikt. Eén van de eisen om in de gemeente Veendam een coffeeshop te mogen exploiteren van waaruit softdrugs worden verkocht, is, dat de horecaondernemer reeds voor 1 januari 1996 softdrugs verkocht in het horecabedrijf dat de ondernemer thans drijft. In het onderhavige geval staat vast, dat verdachte eerst vanaf 13 november 1997 vanuit [...] te Veendam softdrugs verkoopt. Derhalve voldoet verdachte niet aan voormelde door de gemeente Veendam gestelde eis. Het stond het openbaar ministerie daarom vrij om verdachte te vervolgen terzake van het thans tenlastegelegde feit. Het al of niet voldoen aan de AHOJ-G-criteria doet aan het bovenstaande niet af, nu de richtlijn voor opsporings- en strafvorderingsbeleid inzake strafbare feiten van de Opiumwet - waarin de AHOJ-G-criteria zijn opgenomen - slechts dán geldt wanneer een coffee-shop op grond van het lokaal geldende beleid in beginsel wordt gedoogd." 3.3. De hier toepasselijke "Richtlijnen opsporings- en strafvorderingsbeleid strafbare feiten Opiumwet" (Stcrt. 1996, nr. 187, in werking getreden op 1 oktober 1996, hierna: de Richtlijnen) luiden, voorzover thans van belang, als volgt: "Bij de beoordeling van de vraag of tegen een coffeeshop - een bij de wet verboden situatie - strafrechtelijk opgetreden dient te worden, gelden de volgende criteria: A: geen affichering: dit betekent geen reclame anders dan een summiere aanduiding op de betreffende lokaliteit; H: geen harddrugs: dit betekent dat geen harddrugs voorhanden mogen zijn en/of verkocht worden; O: geen overlast: onder overlast kan worden verstaan parkeeroverlast rond de coffeeshops, geluidshinder, vervuiling en/of voor of nabij de coffeeshop rondhangende klanten; J: geen verkoop aan jeugdigen en geen toegang aan jeugdigen tot een coffeeshop: gelet op de toename van het cannabisgebruik onder jongeren is gekozen voor een strikte handhaving van de leeftijdsgrens van 18 jaar; G: geen verkoop van grote hoeveelheden per transactie: dat wil zeggen hoeveelheden groter dan geschikt voor eigen gebruik (=5 gram). (...) Onder bovenstaande voorwaarden zal in beginsel tegen coffeeshops die op grond van het lokale driehoeksoverleg worden gedoogd, niet strafrechtelijk worden opgetreden." 3.4. De Richtlijnen houden in dat in het kader van in het zogenaamde driehoeksoverleg uit te werken beleid per gemeente kan worden besloten onder bepaalde in de Richtlijnen aangeduide voorwaarden niet strafrechtelijk op te treden tegen coffeeshops. Uit de Richtlijnen volgt dat wel strafrechtelijk kan worden opgetreden tegen coffee-shops die niet op grond van het lokale driehoeksoverleg worden gedoogd. Daarbij maakt het geen verschil of die coffeeshops zich houden aan de in de Richtlijnen aangeduide voorwaarden. Door te overwegen als hiervoor onder 3.2 weergegeven, heeft het Hof een en ander niet miskend. 3.5. Het oordeel van het Hof dat de door de verdachte geëxploiteerde coffeeshop ten tijde van de bewezenverklaarde feiten niet krachtens lokaal beleid van de gemeente Veendam werd gedoogd, is niet onbegrijpelijk en kan, verweven als het is met waarderingen van feitelijke aard, in cassatie niet verder worden getoetst. 3.6. Het middel treft derhalve geen doel. 4. Slotsom Nu het middel niet tot cassatie kan leiden, terwijl de Hoge Raad ook geen grond aanwezig oordeelt waarop de bestreden uitspraak ambtshalve zou behoren te worden vernietigd, moet het beroep worden verworpen. 5. Beslissing De Hoge Raad verwerpt het beroep. Dit arrest is gewezen door de vice-president C.J.G. Bleichrodt als voorzitter, en de raadsheren A.M.J. van Buchem-Spapens en J.P. Balkema, in bijzijn van de waarnemend-griffier I.W.P. Verboon, en uitgesproken op 15 januari 2002.